Համո Սահյան
Անտառից եկած կանաչ եղևնին,
Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:
Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև,
Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև,
Հովերն է հիշում նա գարնանային,
Որ իրեն այնպես օրորում էին:
Վաղորդյան ցողի գոհարն է հիշում,
Եվ մայրամուտի թևերն աբրեշում,
Հիշում է սոսափն ամեն մի ծառի,
Խարույկն է հիշում անտառապահի:
Հիշում է բոլորն ու չի ափսոսում,
Որ էլ անտառի երգը չի լսում,
Ինչո՞ւ ափսոսա, երբ իր թևերին
Գարուն է բերել երեխաներին,
Գարուն է բերել այս ձմռան օրով
Եվ տուն է մտել կանաչ շորերով.
Ե՞րբ է նա այսպես զուգվել, զարդարվել
Եվ մարդկանց այսքան հրճվանք պատճառել,
Ե՞րբ է նա եղել այսքան երջանիկ
Ու ե՞րբ է տեսել այսքան խաղալիք:
Ե՞րբ են նրա մոտ այսքան մանուկներ
Երգել ու պարել մինչև ուշ գիշեր…
Զարդարանքներով, աստղերով իր պերճ
Կանգնել է ուրախ մանուկների մեջ,
Այնպես հպարտ է նայում աշխարհին,
Կարծես հենց ինքն է բերել Նոր տարին:
Հարցեր և առաջադրանքներ
1. Անհասկանալի բառերը դո՛ւրս գրիր և բառարանի օգնությամբ բացատրի՛ր:
Արահետ-նեղ ճանապարհ,
բուք-սաստիկ քամի, ձյունա հողմ,
վաղորդյան-առավոտյան, տեղի ունեցող,
ցող-ջրի մանր կաթիլներ,
մայրամուտ-արեգակի մայր մտնել,
սոսափ-մեղմ քամու իջոց,
աբրեշում-մետաքս
պերճ-շքեղ:
2. Ի՞նչ էր հիշում եղևնին: Պատմի՛ր եղևնու անունից:
Հիշում եմ կանաչ իմ ընկերներին,
Արահետներն հիշում ձյունի տակ,
Հիշում եմ բացատն ու բուքն սպիտակ:
Երկինքն եմ հիշում իմ գլխի վերև,
Եվ իմ մայր անտառն ասեղնատերև,
Հովերն եմ հիշում ես գարնանային,
Որ ինձ օրորում էին:
Վաղորդյան ցողի գոհարն եմ հիշում,
Եվ մայրամուտի թևերն աբրեշում,
Հիշում եմ սոսափն ամեն մի ծառի,
Խայրուկն եմ հիշում:
3. Եղևնին ի՞նչ էր զգում անտառից հեռու:
Զառդարանքներով աստղերով իր պերճ
կանգնել է ուրախ մանուկների մեջ,
Այնպես հպարտ է նայում աշխարհին՛
Կարծես հենց ինքն է բերել Նոր տարին: